GI 119

۲۴                                          خدمت بنوع

آنکسی را بستائيد که اندر همه عمر                  بهر آسایش مردم قدمی بردارد

نیک مرد آنکه نگردد دل او هرگز شاد              مگر از خاطر کس بار غمی بردارد

فحّاشی *

[حاشیه:] نباید نوشت

هیچ میالا زبان خویش بدشنام                         کشته شود به که ناسزا شنود کس

سعدی گوید که طیّبات بود فحش                     چون ز لب یار دلربا شنود کس

بنده چنین گویم و ز عهده برایم                       فحش بد است ار چه از خدا شنود کس

غزل    در موقع جنگ عالمگیر گفته شده

این کاخ که میباشد گاه از تو و گاه از من             جاوید نخواهد ماند خواه از تو و خواه از من

گردون چو نمیگردد برکام کسی هرگز               گیرم که تواند بود مهر از تو و ماه از من

گر هیچ نبازی باز چون هیچ نخواهی برد            رنجی زچه زین شطرنج فرزین تو شاه از من

کبکی بهزاری گفت پیوسته بهاری نیست             این خنده و افغان چیست گل از تو گیاه از من

با خویش در افتادیم تا ملک ز کف دادیم             از جنگ کسان شادیم داد از تو و آه از من

نه تاج کیانی ماند نه افسر ساسانی                   افسر زچه نالانی تاج از تو کلاه از من

غزل روی و خوی خوش

زان روز که از خوی نکویت شدم آگاه               برخوی تو تا عاشق ترم از روی تو ایماه

روی است که از بوالهوسان نیز برد دل             خوی است که عاشق شودش مرد دل آگاه

روی است که مفتون شودش رند نظرباز             خوی است که صاحبنظران را برد از راه

پانوشت: *خط خوردگی ها در خود متن است.