GI 106
Pirzadeh to the Shah: Requesting monetary help
GI 106
درآمد: نامه ی محمد علی پیرزاده به ناصرالدین شاه: تقاضای کمک مالی برای تکمیل ساخت خانه و خانقاه اش – حوالی ۱۳۰۸-۱۳۱۰
پیرزاده به شاه تقاضای کمک مالی
هو
پرسش حال دل سوخته کن بهر خدا / نیست از شاه عجب گر بنوازد درویش
عرضه داشتِ فقیرانه درویشانه به حضور حق منظور مبارک انور سرکار اعلیحضرت اقدس ملوکانه ارواح العالمین فداه سال‌های سال است سفراً و حضراً برّاً و بحراً در اماکن متبرّکه و در هرجا بوده‌ام با زبان پاک و دل پاک درویشانه و بی ریا مسامحه و غفلت دعاگوئی ذات ملکوتی صفات اقدس همایونی نشده و دعاگوئی ذات مبارک پادشاهی را مثل طاعت و عبادت بر خود واجب می‌داند.
شاه بیدار بخت را هر شب / ما نگهبان افسر و کلهیم. برای آنکه
دعای گوشه نشینان بلا بگرداند/ چرا بگوشه چشمی بما نمی‌نگری.
بعد از مسافرتها و توقف طهران صاحب عیال و اولاد متعدد شده‌ام و تا بحال صاحب خانه و منزل نشده دو سال قبل مرحوم مشیرالدوله در جنب مقبره مرحوم مبرور حاجی میرزا صفا رحمه‌الله علیه برای حقیر بنای منزل و خانقاهی نمودند که محل سکنای عیال و فقرای دعاگو باشد قدری مخارج و اهتمام در ساختن خانقاه نمودند ولی خیلی ناتمام و بی در و بن مانده است و نمی‌شود با عیال در آن صحرا توقف نمود. حالا بقدر پانصد تومان لازم است که خانقاه تمام شود هرگاه مرحمت و توجه اعلیحضرت اقدس ملوکانه شامل حال این فقیر دعاگوی مخصوص باشد وجهی مرحمت شود که خانقاه به انجام برسد و هرگاه فرمایش ملوکانه شود که جناب مستطاب اجل اشرف امجد صدر اعظم دام اقباله العالی از محل محبت ماهی پنجاه تومان مقرری برای مخارج و صرف فقرا و دعاگویان خانقاه برقرار بفرمایند که در این آخر عمر خانه بدوش و بی قبا و بی منزل بسر نرود که با حضور قلب مشغول دعاگوئی ذات ملکوتی صفات اعلیحضرت اقدس شهریاری گردد. یا علی مدد دعاگوی مخصوص پیرزاد
پانوشت: پرسش حال دل سوخته کن بهر خدا / نیست از شاه عجب گر بنوازد درویش – شاه بیدار بخت را هر شب / ما نگهبان افسر و کلهیم – دعای گوشه نشینان بلا بگرداند/ چرا بگوشه چشمی بما نمی‌نگری: هر سه از غزل های حافظ است.
پیرزاده: حاج محمد علی نائینی (۱۲۵۱-۱۳۲۱): عارف مشهور دورۀ قاجار. نیاکان او همه اهل طریقت بودند. وی فرزند آقا محمد اسمعیل بود که در سال ۱۲۷۲ قمری، پس از درگذشت پدر، به تهران آمد و بعد از مدتی مشغول به سیاحت در ممالک خارجه گردید. در ادامۀ آن از مصر و شامات و بیت‌المقدس نیز دیدن کرد. سفرهای وی بین سال های ۱۲۷۵ و ۱۳۰۶ بود. در سال ۱۳۰۶ قمری که از اروپا بازگشت، سفرنامه خود را نوشت. در ایامی که در اسلامبول اقامت داشت به حاج میرزا صفاء ارادت می‌ورزید و از طرف او به حاج پیرزاده ملقب گردید و به وسیله حاج میرزا صفا با حاجی میرزا حسین خان سپهسالار خیلی مربوط شد و در سفرهای آذربایجان و خراسان همراه وی بود. حاجی پیرزاده در بازگشت از این سفرها در تهران مستقر شد و در همین شهر ازدواج نمود. پیرزاده خطی خوش داشت و شعر می سرود و به جهت حُسن سلوک مورد توجه ناصرالدین شاه و مظفرالدین شاه و بسیاری از بود.
